بررسی کنترل کننده یکپارچه توان ‏‎(vpfc)‎‏ در شبکه انتقال ایران

همچنانکه تقاضای مصرف انرژی الکتریکی، روز به روز افزایش پیدا می کند، بهره برداران سیستم های قدرت، تلاش می نمایند که شبکه های انتقال را توسعه و یا از شبکه های موجود، حداکثر بهره برداری را بنمایند. بنابراین افزایش قابلیت گذردهی توان در خطوط انتقال، جهت توسعه صنعت برق، یک موضوع مهم و اساسی می باشد. غلبه بر محدودیت های انتقال توان (مشخصه های خطوط و مسائل دینامیکی شبکه)، امکان افزایش قابلیت گذردهی توان در خطوط انتقال را تا حد ظرفیت حرارتی به همراه خواهد داشت. مسائل انرژی، محیط زیست، حق عبور از املاک دیگران و هزینه های سنگین، احداث خطوط جدید را با مشکل مواجه نموده است. همه این عوامل ذکر شده، منجر به پیدایش نظریه (ادوات) ‏‎facts‎‏ گردید و به دنبال آن با پیشرفت وسائل نیمه هادی ها، خصوصا ‏‎gto‎‏ های قدرت بالا، کنترل کننده یکپارچه توان ‏‎(upfc) به عنوان کامل ترین و جامعه ترین اینگونه ادوات، در جهت کنترل سیستم های قدرت استفاده گردید. مطالعه شبکه ایران و در نظر گرفتن رشد بار شبکه (7% در سال) نشان می دهد که مراکز عمده مصرف در ناحیه شمال و مرکز شبکه قرار داشته و تهران با پیش بینی نیاز مصرف حدود 6200 مگاوات از مراکز عمده بار به حساب می اید و این در حالیست که توان تولیدی منابع عظیم تولید توان، یعنی نیروگاههای آبی رودخانه های کارون، دز و کرخه، بسیار فراتر از نیاز همزمان آن ناحیه می باشد. بنابراین یکی از مهمترین اهداف بهره برداران شبکه، انتقال این مقدار توان نسبتا ارزان، به مراکز عمده بار می باشد. در این تحقیق با در نظر گرفتن اولین ‏‎upfc‎‏ بکار گرفته شده در دنیا، مدل سازی حالت پایدار آن در سیستم ‏‎odq‎‏ انجام گردیده است. با توجه به موارد مشابه جهت بکارگیری آن در شبکه انتقال ایران، و در نظر گرفتن مسیرهای انتقال توان مازاد بر مصرف جنوب شبکه به مراکز بار آن، تاثیر پارامترهای ‏‎upfc‎‏ در کنترل توان جاری خط و تنظیم ولتاژ باس، در دو حالت خط یک مداره و دو مداره (خط گدارلندر-گلپایگان) بررسی شده است. نتایج حاصل نشان می دهد، با توجه به دیاگرام های وسیع کنترلی توان ‏‎upfc‎‏، این وسیله در انتقال و کنترل توان جنوب شبکه به شمال آن نقش بسزایی را می تواند ایفا نماید.